Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Μ.Θεοδωρακης - Δ.Χριστοδουλου





ΒΡΑΧΟ ΒΡΑΧΟ ΤΟΝ ΚΑΗΜΟ ΜΟΥ

Είναι βαριά η μοναξιά
είναι πικρά τα βράχια
παράπονο η θάλασσα
και μου ‘πνιξε τα μάτια

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονό μου
πότε μάνα θα σε δω

Πάρε με θάλασσα πικρή
πάρε με στα φτερά σου
πάρε με στο γαλάζιο σου
στη δροσερή καρδιά σου

Πάρε με να μην ξαναδώ
τα βράχια και το χάρο
κάνε το κύμα όνειρο
και τη σιωπή σου φάρο

Γίνε αστέρι κι ουρανός
γίνε καινούργιος δρόμος
να μην βαδίζω μοναχός
να μην πηγαίνω μόνος


ΓΩΝΙΑ ΓΩΝΙΑ ΣΕ ΚΑΡΤΕΡΩ

Γωνιά γωνιά σε καρτερώ
γωνιά γωνιά σε ψάχνω
ψάχνω να βρω τα μάτια σου
κι απ’ τον καημό τα χάνω

Αλλού απλώνεται δροσιά
κι αλλού χιονιάς σφυρίζει
και τ’ όνειρο που χάνεται
πάει και δε γυρίζει

Γωνιά γωνιά σε ζήτησα
γωνιά γωνιά σε βρήκα
σου φίλησα τα μάτια σου
και στους καημούς σου μπήκα


ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΩ

Κουράστηκα να σε κρατώ, πόνε, από το χέρι,
το δρόμο να βαδίζουμε μαζί χωρίς χαρά,
να `χουμε για παρηγοριά ένα θλιμμένο αγέρι,
πουλιά που τα δειρε η βροχή και χάσαν τα φτερά.

Κάνε φωνή μου υπομονή, τραγούδι μου κρατήσου,
ξέχασε την παλιά πληγή και παίξε την ψυχή σου.

Βαρέθηκα τον πόνο μου να μου μιλάει για πόνο,
δεν την αντέχω τη φωνή να λέει για την πληγή,
να μου μιλάει για συμφορά και για τον πόνο μόνο,
για τη μεγάλη ώρα μας που θα μας πάρει η γη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου