Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Μ Θεοδωρακης - Τ.Λειβαδιτης



 
ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ

Μικρά κι ανήλιαγα στενά
και σπίτια χαμηλά μου
βρέχει στη φτωχογειτονιά
βρέχει και στην καρδιά μου

Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
π`άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου

Οι συμφορές αμέτρητες
δεν έχει ο κόσμος άλλες
φεύγουν οι μέρες μου βαριά
σαν της βροχής τις στάλες


ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ

Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά



ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΟΛΟΔΙΚΗ ΜΟΥ

Έχω μια αγάπη ολοδική μου
τριαντάφυλλο, άστρο μου κι αυγή μου
χίλιοι άντρες δε θα το μπορούσαν
όπως εγώ να σ’ αγαπούσαν.

Μέσα στα μάτια σου γλυκές
τ’ Αη Γιάννη ανάβουν οι φωτιές.

Στο στόμα σου σαν είμαι απάνω
πια δε φοβάμαι να πεθάνω
στα χέρια σου σαν είμαι μέσα
τότε έγια μόλα έγια λέσα.

Χωρίς καράβι και πανιά
άι ταξιδεύω το ντουνιά.

Έχεις τον ήλιο στα μαλλιά σου
και το φεγγάρι στην ποδιά σου
και ένα τζιτζίκι εκεί στα στήθια
που σου λέει παραμύθια.

Απ’ τα δικά σου τα φιλιά
μάθαν τραγούδι τα πουλιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου