Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Μανος Χατζηδακις (μουσικη+στιχοι)


ΚΑΘΕ ΚΗΠΟΣ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΦΩΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

Κάθε κήπος έχει
μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μια καρδιά για τα παιδιά.

Μα κυρά μου εσύ,
 
σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια
που όλο πέφτουν σαν βροχή.

Δώσ’ μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
 
για να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ’ την αρχή.

Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή.


Ο ΚΥΡ-ΑΝΤΩΝΗΣ

Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή
με ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ.
Είχε δυο μάτια γαλανά κι αχτένιστα μαλλιά
κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε στα ρούχα τα παλιά.

Αχ κυρ Αντώνη, πώς σ’ αγαπάμε και μαζί σου τ’ άστρα μετράμε,
 
τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να `ρθει βροχή
και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε, σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή.

Ο κυρ Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί
γιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθεί
ό, τι ποτέ δεν έζησε μες τ’ όνειρό του ζει
μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή.

Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί.
Μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες τ’ όνειρό του θέλησε πια να ζει.



Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ


Ο ταχυδρόμος πέθανε...
...ήταν παιδί στα δεκαεφτά
 
που τώρα έχει πετάξει
 

Ποιος θα σου φέρει αγάπη μου
 
το γράμμα που `χα τάξει;
 

Και σαν πουλί που πέταξε
η πικραμένη του ζωή,
 
πέταξε ,πάει και του `φυγε
η δροσερή πνοή

Ποιος θα σου δώσει ,αγάπη μου,
 
το τελευταίο φιλί μου;
 

Ο ταχυδρόμος πέθανε στα δεκαεφτά του χρόνια
κι ήταν αυτός η αγάπη μου,
 
η κουρασμένη του σκιά τώρα πετά στα κλώνια,
 
φέρνει δροσιά στ’ αηδόνια
 


Ποιος θα σου δείξει ,αγάπη μου,

πού `ναι του ονείρου ο δρόμος,

αφού πεθάναμε μαζί, εγώ κι ο ταχυδρόμος;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου