Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

Απ.Καλδάρας - Λ.Παπαδοπουλος




ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΜΙΖΕΙ Η ΔΥΣΗ ΚΙ Η ΑΝΑΤΟΛΗ

Εκεί που σμίγει η δύση κι η ανατολή
σε βρήκα μόνη σαν πεντάρφανο πουλί
κι εγώ που ξέρω απ’ ορφανιά
 
κι από ανθρώπων απονιά
μαζί σου μοίρασα ψωμάκι και γωνιά

Τώρα μόνος μου τα λέω στης ζωής μου το δειλινό
ήσουν όνειρο ωραίο μα δεν ήσουν αληθινό
τώρα μόνος μου τα λέω στης ζωής μου το δειλινό
ήσουν όνειρο ωραίο αχ να `σουν κι αληθινό

Εκεί που σμίγει ο κεραυνός με τη βροχή
βρήκα την ανεμοδαρμένη σου ψυχή
κι εγώ που ξέρω από βοριά
από καημό κι ανημποριά
μαζί σου μοίρασα τη δόλια μου καρδιά

Τώρα μόνος μου τα λέω στης ζωής μου το δειλινό
ήσουν όνειρο ωραίο μα δεν ήσουν αληθινό
τώρα μόνος μου τα λέω στης ζωής μου το δειλινό
ήσουν όνειρο ωραίο αχ να `σουν κι αληθινό



ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ

Στην ξενιτιά βραδιάζει πιο νωρίς, 
στην ξενιτιά να κλάψεις δεν μπορείς,
 
στην ξενιτιά μανούλα μου γλυκιά,
 
φαρμάκι στάζει η Κυριακή
κι ο κόσμος φυλακή.

Πικρά σου τραγουδώ
 
στου πόνου το σκαλί,
 
αχ νά’ φτανε ως εδώ
της παρηγόριας το φιλί.

Στην ξενιτιά με ρίξαν οι καιροί,
 
στην ξενιτιά θα λιώσω σαν κερί,
 
στην ξενιτιά μανούλα μου γλυκιά
αναστενάζεις και πονείς
μα δίπλα σου κανείς.



ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΜΟΥ ΔΕΜΕΝΑ


Τα χεράκια μου δεμένα
κι όλοι με πετροβολούν
Ότι έκτισα για σένα
το γκρεμίζουν και γελούν
το πετροβολούν

Της μανούλας μου το γάλα
σου `χα δώσει για να πιεις
Στου κατατρεγμένου τη σκάλα
έλα τώρα να με δεις
να με λυπηθείς

Κι αν με πήρε τ’ άγριο ρέμα
ο ντουνιάς κι αν με μισεί
Τι αξίζει λίγο αίμα
αφού μ’ αγαπάς εσύ
έννοια μου χρυσή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου